بهـشت، منتـظـر آن شکـوهِ سرمد بود            بهـارِ دلـشدگـان، حـضرتِ محـمد بود

یـگـانـه اسـوۀ اخــلاق؛ اســوۀ خـوبـی            تـمـامِ عـمـر، بـه آزادگـی مـقــیّـد بـود

صدای آمدنِ کیست، بر بسیـطِ زمین؟            خداست یا که نبی؟، یک جهان، مردد بود

بسی خجسته و نیکوست، روزِ آمدنش            و پایکوبیِ عـشاق، خارج از حـد بود

چقدر شأن و مقامش فراتر از دنیاست            ز نسلِ نور، نِکو رو، به نامِ احمد بود

همیشه و همه‌جا، صاحبِ کمال و جلال            میـانِ سلـسـلـۀ عـابـدان، سـرآمـد بـود

نه این‌که هـم‌ردۀ اولیای پیـش از خود            که پـیـشـوای همه انـبـیاء، محـمـد بود